“Του πολέμου το παιδί”…

κάτι που είχα γράψει πριν δυο χρόνια, αλλά δυστυχώς παραμένει επίκαιρο. Ο πόλεμος  συνεχίζεται και υπάρχουν πολλά ακόμα αθώα θύματα, που χάνουν τόσο πρόωρα της ζωής τους, είτε στις εμπόλεμες περιοχές είτε στο δρόμο της προσφυγιάς, όπως  και ο μικρούλης Aϊλάν  … ας μην τους ξεχνούμε στις προσευχές μας…

.

.
“Xθες το βράδυ, μετά από μια ακόμα κουραστική μέρα, έπεσα αργά να κοιμηθώ. Ο ύπνος δεν ερχόταν, θες από την κούραση, θες από τις σκέψεις και τις εικόνες της μέρας…
Τα παιδιά κοιμόταν ήσυχα στα κρεβατάκια , ο άντρας μου, κουρασμένος και αυτός, είχε ήδη αποκοιμηθεί. Και εγώ σκεφτόμουν…Εικόνες περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου…πόλεμος, προσφυγιά, σκοτωμοί…παιδικά σωματάκια πληγωμένα θανάσιμα…

Καθώς δεν παρακολουθώ ειδήσεις στην τηλεόραση, σχεδόν δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση, αυτές οι εικόνες  χαράχτηκαν στη μνήμη μου και ερχόταν συνεχώς μπροστά μου. Από τότε που έγινα μάνα, νιώθω πιο πολύ τον πόνο των παιδιών , τον πόνο του κόσμου όλου, θα έλεγα.
Και έκλαψα μέσα μου για τις δικές μου μικρότητες: που έχουμε ειρήνη, που έχουμε το ψωμάκι μας, που τα παιδιά μου είναι υγιή και εγώ γκρινιάζω πολλές φορές. Είτε γιατί με κουράζουν, είτε γιατί θα ήθελα να έχω περισσότερα χρήματα , για να τους προσφέρω περισσότερες ανέσεις και δεν έχω, είτε γιατί δεν έχω «προσωπικό χρόνο». Κάπως αλλιώς φανταζόμουν παλιότερα τη ζωή, και αλλιώς ήρθαν τα πράγματα.…
Και καθώς αναπολούσα τα περασμένα,τις “προ κρίσεως” ημέρες, με τις εικόνες του ολέθρου και του πόνου νωπές ακόμα μπροστά μου, θυμήθηκα ένα τραγούδι που κάποτε, σχεδόν δύο δεκαετίες πριν, τραγουδήσαμε. (για της Σερβίας τον πόλεμο γράφτηκε, αλλά κάθε πόλεμος τα ίδια δεινά φέρνει, ειδικά στους μικρούς και ταπεινούς).Τότε ήμασταν παιδιά, όλα φάνταζαν ρόδινα,μας ένοιαζε η μουσική, δεν πολυδίναμε σημασία στους στίχους. Σήμερα όμως με αγγίζει βαθειά και με συγκλονίζει.
Έψαξα και το βρήκα, μπορείτε να το ακούσετε και εσείς.
Και ευχαρίστησα το Θεό για όλα τα καλά που μας δίνει. Και του ζήτησα συγχώρεση για τις γκρίνιες και τα πολλά ανικανοποίητα «θέλω» μου.
Προσευχήθηκα θερμά για τα παιδάκια και τις μανούλες όλου του κόσμου- και ιδιαίτερα για αυτές που ζουν σε εμπόλεμες περιοχές, που ζουν με τον εφιάλτη του τρόμου, που κοιμούνται και ξυπνούν με την αγωνία του θανάτου…
Θεέ μου, να γινόταν «επί γης ειρήνη»! Αλλά στο χέρι μας είναι, Εκείνος μας χάρισε το δώρο της ελευθερίας στις σκέψεις και τις πράξεις μας…
Ας φωτιστεί το μυαλό όλων των ανθρώπων και ας μετριαστούν οι συμφορές που μόνοι μας προκαλούμε…
Alexia
.

Του πολέμου το παιδί – 1994     

 .

Σηκώνει το βλέμμα ψηλά στο βουνό

το χέρι απλώνει το παιδικό

και θέλει ν’ ανέβει ψηλά στην κορφή

να δει την αυγή να φωτίζει τη γη

 .

Ζητάει αγάπη, ζητάει ζωή

και παίρνει φωτιά και καμένη γη

η αντάρα της μάχης στο νου του βαθιά

κακός εφιάλτης που παραφυλά

 .

Γιατί είναι του πολέμου το παιδί

και ύπνος δεν το παίρνει

η μάνα που αγρυπνεί παρακαλεί

στο προσκεφάλι γέρνει

.

να `ναι το όνειρο καλό

που ο ύπνος θα σου φέρει

να δεις γαλάζιο ουρανό

και άσπρο περιστέρι

 .

Σηκώνει το βλέμμα στον μαύρο ουρανό

το χέρι απλώνει το παιδικό

και θέλει να βγάλει στην πλάτη φτερά

ψηλά να πετάξει στ’ αστέρια κοντά

.

Ζητάει ελπίδα, ζητάει πνοή

και παίρνει φωτιά και καμένη γη

η αντάρα της μάχης πικρή συντροφιά

κακός εφιάλτης που παραφυλά.

.

(αναδημοσίευση 1η  και  2η )
(η φωτο της μητέρας που θηλάζει το νεογέννητο στον δρόμο  της προσφυγιάς προέρχεται από το: “ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΗΣ ΤΗΣ UNISEF ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ”  για να το δείτε πατήστε εδώ)