ΤΟ ΡΗΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Πολλοί θρησκευόμενοι έρχονται και κοινωνούν επειδή νήστεψαν με ένα άγριο κυνηγητό αποχής του φαγητού, ικανοποιημένοι με το έργο τους αυτό, διότι ζει μέσα τους φαρισαϊκά ένας εσωτερικός αυτοηδονισμός του δήθεν αγίου και αξίου." π. Παύλος Παπαδόπουλος

“Η Ρωμιοσύνη, Πατροκοσμά, δε λησμονεί, το μαρτύριό σου,την αγιοσύνη, τη διδαχή”.

(το μαρτύριο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, η θαυμαστή ανεύρεση του λειψάνου του και το χρέος του Ελληνισμού στον μεγάλο Διδάσκαλο του Γένους- μέσα από ένα όμορφο κείμενο και ποίημα, γραμμένο για παιδιά)

Έφυγε ο Αϊ- Κοσμάς…
τώρα ποιος θα παρηγορεί τους σκλάβους Έλληνες;
Ένας Γέροντας που βάδιζε στο δρόμο είπε:

“Θα μας παρηγοράν οι διδαχές του.

Θα μας παρηγοράν οι προφητείες του.

Είπε ο άϊ-Κοσμάς πως για πληρωμή στους κόπους του θέλει να κάνουμε  όσα μας δίδαξε”.

.

Οι Τούρκοι τον κρεμάσαν 

τον Αιτωλό

τον γδήσαν και τον πέταξαν

στον ποταμό.

.

Και οι χριστιανοί ψάχναν να βρουν 

τον αϊ- Κοσμά

μεσ΄τα νερά του ποταμού

μα πουθενά!

.

Ένας παπάς εψές αργά

μονάχ΄ αυτός

είδε στα κύματα να λάμπει

ο Αιτωλός.

.

Τον αγκαλιάζει, τον φιλεί,

ήταν ορθός

μες΄τα νερά του ποταμού

σαν ζωντανός.

.

Του βάζει ράσο και στην βάρκα 

τον τραβά.

Και στα κρυφά τον κουβαλά

στην εκκλησιά.

.

Ήρθαν παπάδες, Δεσποτάδες,

Χριστιανοί,

και τον κηδέψαν με ψαλμωδίες

και με τιμή.

.

Επάνω του έλαμπε και ολόγυρά του

άγιο φως.

Μοσχοβολούσε το λέιψανό του

θυμιατός.

.

Χαμογελούσε λες και ευλογούσε

σα ζωντανός.

Λαμποκοπούσε ο Άϊ- Κοσμάς

ο Αιτωλός.

.

Ευγνωμοσύνη του χρωστά

κάθε Ρωμιός.

Κερί του ανάβει στο μανουάλι

ο Χριστιανός.

.

Η Ρωμιοσύνη, Πατροκοσμά,

δε λησμονεί,

το μαρτύριό σου,την αγιοσύνη,

τη διδαχή.

.

.
Γιατί ο άγιος Κοσμάς δεν είναι μόνο ο  μεγαλύτερος Διδάσκαλος του Γένους΄δεν είναι μόνο ένας μεγάλες χαρισματούχος “προφήτης”‘ δεν είναι μόνο ένας Απόστολος. Είναι και ένας μάρτυρας- άγιος νεομάρτυρας της Εκκλησίας του Χριστού.Έφυγε ο Άγιος Κοσμάς! Πάει στον παράδεισο γεμάτος χαρά και στεφανωμένος με το στεφάνι του μαρτυρίου.
Εμείς όμως δεν κλαίμε σήμερα για το ένδοξο μαρτύριο του Αγίου Κοσμά.
Ο άγιος Κοσμάς μας δίνει την ευλογία του από τον Παράδεισο στον οποίο βρίσκεται.
Το μαρτύριό του ήταν η μεγάλη νίκη και η χαρά του. Ήταν το λαμπρό του στεφάνι.

Εμείς σήμερα καυχιόμαστε για τα σχολεία που πρόσφερε στο Έθνος μας ο Κοσμάς ο Αιτωλός.
Χαιρόμαστε την ελευθερία, την οποία προφήτεψε, όσο ακόμα η Ελλάδα ήταν σκλαβωμένη.
Στις 24 Αυγούστου που έφυγε εκείνος από τη γη  και πήγε στον Παράδεισο εμείς γιορτάζουμε.
Τότε εμείς πανηγυρίζουμε και τιμάμε τον Δάσκαλο του Έθνους μας.

το κείμενο από το βιβλίο:” Ένας μύλος τραγουδούσε και ο Παπουλάκης τριγυρνούσε”, της μοναχής Ευθυμίας, εκδ. Ι. Μονής Αγ. Κοσμά Αιτωλού, Μεγαδένδρου Θέρμου

εικόνες από :ektimotheou.blogspot.gr/2011/08/blog-post.html

για την αντιγραφή :Αντέχουμε…

.

άλλα κείμενα από το ίδιο βιβλίο:

Πώς ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός γλύτωσε τους Έλληνες από τον “φόρο μητρικού γάλακτος”

Προφητεία Πατροκοσμά: “Θα ΄ρθει καιρός που ο διάβολος θα μπει σε ΄να κουτί…”

.

Εορτή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Τη μνήμη του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού τιμά σήμερα, 24 Αυγούστου, η Εκκλησία μαςΟ Άγιος Κοσμάς υπήρξε φωτοφόρος απόστολος του Ευαγγελίου, στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς. Η Εκκλησία του Χριστού, για να τιμήσει τον αγώνα και την προσφορά του, τον ονόμασε Ισαπόστολο.
Ο Άγιος Κοσμάς γεννήθηκε στο χωριό Ταξιάρχης της επαρχίας Αποκούρου που βρίσκεται κοντά στο χωριό Μεγάλο Δένδρο Ναυπακτίας, το 1714 μ.Χ., από γονείς ευσεβείς, που τον ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Είκοσι χρονών μετέβη στο Άγιο Όρος, για να σπουδάσει στο εκεί νεοσύστατο σχολείο του Βατοπεδίου.
Ο Ο Άγιος Κοσμάς, ονομαζόταν αρχικά Κωνσταντίνος και μετά την αποφοίτηση του, πήγε στη Μονή Φιλόθεου, όπου έγινε μοναχός και κατόπιν Ιερομόναχος και έλαβε το όνομα Κοσμάς.Ο Άγιος γνωρίζοντας ότι το Έθνος κινδύνευε, δεν ησύχαζε και φλεγόταν νύχτα-μέρα από τον πόθο να βγει και να διδάξει στους σκλαβωμένους Έλληνες τα Άγια Γράμματα. Όμως, θεωρούσε τον εαυτό του ταπεινό και αδύνατο να επωμισθεί τέτοιο φορτίο. Με θεία αποκάλυψη, πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνάντησε τον αδελφό του Χρύσανθο, που ήταν δάσκαλος. Αυτός του έκανε μερικά μαθήματα ρητορικής, που θα βοηθούσαν τον Κοσμά στο κήρυγμα.
Έπειτα, αφού πήρε την άδεια του Πατριάρχη Σεραφείμ, όργωσε στην κυριολεξία την Ελλάδα, διδάσκοντας στους «ραγιάδες» το λόγο του Θεού.Έτσι, ο Άγιος Κοσμάς, αρχικά κήρυξε στην Κωνσταντινούπολη και στην συνέχεια μετέβη στην Αιτωλοακαρνανία. Με νέα άδεια περιήλθε τα Δωδεκάνησα και το Άγιο Όρος. Ακολούθως περιόδευσε στην Θεσσαλονίκη, Βέροια, σε ολόκληρη την Μακεδονία, έφθασε στην Χειμάρα, επέστρεψε στην Νότιο Ήπειρο και από εκεί κατέληξε στη Λευκάδα και την Κεφαλληνία.
Πήγε ακόμη στη Ζάκυνθο, Κέρκυρα και ξανά στην Βόρειο Ήπειρο.Απ” οπού περνούσε, έκτιζε σχολεία, εκκλησίες, και πλήθος λαού συνέρεε και «ρουφούσε» το «νέκταρ» της αγίας διδασκαλίας του.Τελικά, ο φθόνος των Εβραίων, σε συνεργασία με τους Τούρκους,
είχε σαν αποτέλεσμα τον απαγχονισμό του Αγίου στο Κολικόντασι, στα χώματα της Βορείου Ηπείρου το 1779 μ.Χ.Τα λόγια του ήταν προφητικά, γεμάτα θεία χάρη και απλότητα. Κάποτε είπε στους κατοίκους κάποιου χωριού: «Ήρθα στο χωριό σας και σας κήρυξα. Δίκαιο είναι λοιπόν να με πληρώσετε για τον κόπο μου. Με χρήματα μήπως; Τι να τα κάνω; Η πληρωμή η δική μου είναι να βάλετε τα λόγια του Θεού στην καρδιά σας, για να κερδίσετε την αιώνια ζωή».
Απολυτίκιο:
Ήχος γ”. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, διδασκαλία, κατεκόσμησας, την Εκκλησία, ζηλωτής των Αποστόλων γενόμενος και κατασπείρας τα θεία διδάγματα, μαρτυρικώς τον αγώνα ετέλεσας. Κοσμά ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημιν το μέγα έλεος.

ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓ.ΚΟΣΜΑ ΑΙΤΩΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Ισότητα άνδρα καί γυναίκας.
“Οταν έκαμεν ό Θεός τον άνδρα, γυναίκα εις τον κόσμον δεν ήτον. Εκβαλεν ό πανάγαθος Θεός μίαν πλευράν από τον άνδρα καί έκαμε μίαν γυναίκα… “Ισια την έκαμεν ό Θεός την γυναίκα με τον άνδρα, όχι κατωτέραν. (Α2, 1η 131, 5η 67).
“Ετσι καί εσύ, Χριστιανέ, πρέπει να την χαίρεσαι την γυναίκα σου καί να την αγαπάς ωσάν σύντροφόν σου καί να μην ιήν στοχάζεσαι ωσάν σκλάβαν σου. Διατί καί αυτή πλάσμα Θεού είναι ωσάν καί εσύ. Τον Θεόν Πατέρα τον λέγεις καί εσύ, Πατέρα τον Λέγει καί αυτή. Μίαν Πίστιν έχετε καί οί δύο, ένα Βάπτισμα, ένα Εύαγγέλιον, μίαν άγίαν Κοινωνίαν, έναν Παράδεισον έχετε να απολαύσετε. Δεν την έχει ό Θεός κατώτερην από εσένα, δια τοΰτο δεν την έκαμεν από τα ποδάρια, δια να μη την καταφρονά ό άνδρας, άλλ’ ούτε πάλιν την έκαμεν από το κεφάλι, δια να μην καταφρονά αυτή τον άνδρα, αλλά την έκαμεν από την πλευράν, ήγουν από την μέσην, δια να την έχη σύντροφόν του καί της εμφύσησε καί ιδίαν ψυχήν, ωσάν καί του ανδρός, καί υστέρα ώνόμασε του άνδρα Αδάμ καί την γυναίκα Εύα. (Α2, 1η 164, 5η 100).

..

 Ό ευλογημένος γάμος.
Να χαίρεστε καί να εύφραίνεσθε χιλιάδες φορές οί παντρεμένες τίμια. Εις τα πολλά καλά, οπού σας έχάρισεν ό πανάγαθος Θεός, σας έχάρισε καί ευλογημένου γάμον. Να κλαίετε δια τους άσεβεΐς καί απίστους- ανάμεσα είς τα πολλά κακά οπού έχουν, έχουν καί καταφρονεμένον γάμον. (Β1, 1η 194, 5η 130).
“Ακουσε, παιδί μου, όταν θέλης να ύπανδρευθής, να ζήτησης πρώτον γυναίκα να μην είναι από συγγένεια σου, οπού το εμποδίζει ό Νόμος της Εκκλησίας• δεύτερον να έχη τον φόβον του Θεού εις την ψυχήν της- καί τρίτον να είναι στολισμένη με την έντροπήν. Επήρες γυναίκα πτωχή; Επήρες σκλάβα. Επήρες γυναίκα πλούσια; “Εγινες εσύ σκλάβος, επήρες ραβδί της κεφαλής σου.
Πρώτον να έξομολογάστε καί να στεφανώνεστε εις την Έκκλησίαν. (Β1, 1η 195,5η 131).
Καί έρωτα ό παπάς τον γαμπρόν: Θέλεις, Ιωάννη, την Μαρία δια γυναίκα σου; Άνίσως καί ειπή: Την θέλω, του δίνει την λαμπάδα. Όμοίως ρωτά καί την νύμφη: Θέλεις εσύ, Μαρία, τον Ίωάννην δια άνδρα; Άνίσως καί τον θέλη, δεν ομιλεί, μόνον σκύφτει την κεφαλήν της. Είδε καί δεν τον θέλει καί είναι χωρίς το θέλημα της, φωνάζει: Δεν τον θέλω. Καί ωσάν εΐπή πώς δεν τον θέλει, ό παπάς να μη βάλη χέρι να τους στεφάνωση, διατί κολάζονται. “Αν είναι με το θέλημα καί των δύο, έτότες να τους στεφάνωση, καί έπειτα από το στεφάνωμα να τους μεταλαμβάνη τα “Αχραντα Μυστήρια, καί άνίσως καί έχουν κανένα εμποδίον, ας τους κοινωνήση το κοινόν ποτήριον. “Υστερα τους παίρνουν ψάλλοντας καί πηγαίνοντας εις το σπίτι κάνει δέησιν ό παπάς, ευλογεί την τράπεζαν καί φεύγει.
Καί ωσάν άπεράσουν τρεις ήμερες, έτότες να σμίγετε το ανδρόγυνο καί να φυλάγεστε τές Κυριακές, Εορτές, με εύγένειαν ωσάν Χριστιανοί. Δεν εδωσεν ό Θεός την γυναίκα δια πορνείαν, αλλά δια παιδία. Καί εσύ ό άνδρας να φεύγης την ξένην γυναίκα, καθώς φεύγεις το φίδι. Καί όχι μόνον την ξένην γυναίκα, αλλά είναι καιρός να φεύγης καί την έδικήν σου. “Ετυχε ή γυναίκα σου καί έχει συνήθεια ή έγγαστρώθη, πρέπει να φυλάγεσαι. “Η έγέννησε καί δεν έσαράντισε, δεν έκαθαρίστηκε. Καί εάν θέλης να σμίξης με την γυναίκα σου, πάρε παράδειγμα- ρώτησε του γεωργόν να ίδής πόσες φορές σπέρνει το χωράφι: τον χρόνον μίαν φοράν καί το αφήνει ως οπού γίνεται καί τότες το θερίζει καί υστέρα πάλιν ωσάν θέλη το ματασπέρνει. Όμοίως καί εσύ, αδελφέ μου, έσμιξες με την γυναίκα σου, έγγαστρώθηκε; Αναχώρησε έως οπού να γέννηση, να σαραντίση, να καθαριστή καί τότες σπέρνεις καί άλλο. Καί κάμε σαράντα, πενήντα παιδιά.
“Ηθελα να σας ειπώ έναν λόγον, μα είναι αισχρός κομμάτι καί θέλετε να με κατηγορήσετε. Δεν βλέπετε τα ζώα οπού σμίγουν έως να έγγαστρώθη το θηλυκόν καί ωσάν γέννηση έτότες ματασμίγουν; Καί εμείς οί άνθρωποι δεν το ντρεπόμαστε να είμαστε χειρότεροι καί από τα ζώα; Μα πάλιν δεν ήμπορείς να το κάμνης αυτό, σου πέφτει βαρύ; Κάμε άλλο, ταπεινώσου καί είπε πώς είσαι ανάξιος, αμαρτωλός καί χειρότερος από τα ζώα, κατηγόρησε του Λόγου σου καί έτσι ημπορεί να σε σπλαγχνισθή ό Θεός, να σε σώση. Άμή να κόμης την άμαρτίαν, να καυχάσαι, να λέγης πώς είσαι καί άγιος, γίνεται τούτο να είναι;
Τότε εύλογεί ό Θεός τον άνδρα καί την γυναίκα καί τα παιδιά σας καί δεν σας κολλά κανένα πράγμα μήτε μποδέματα, μήτε γητεύματα, μήτε κανένα κακόν. Έτσι άπερνάτε καί εδώ καλά καί πηγαίνετε καί εις τον Παράδεισον να χαίρεστε πάντοτε. Καί πλέον έξουσίαν δεν έχετε να χωρίζεσθε καί μόνον ό θάνατος καί ή πορνεία σας χωρίζει… (Β1, 1η 198, 5η 134).
.
Για το ανδρόγυνο: «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε» (Γαλάτ. 6, 2).
“Αλλο καλύτερον δεν είναι εις την γυναίκα ωσάν οπού να έχη ϋπομονήν καί ταπείνωσιν. Καί, αν τύχη καί έχη κακόν άνδρα, να ύπομένη καί να ευχαριστά τον Θεόν περισσότερον από τές άλλες, διατί έχει μισθόν πολύν εις την ψυχήν της καί πάντα με γλυκά λόγια να τον παρήγορη καί να στοχάζεται πώς καί αυτός αγανακτεί καί κινδυνεύει την ζωήν ήμέραν καί νύκτα, δια να την φύλαξη. Καί αν έχη καί ό άνδρας κανένα ελάττωμα, να τον ύποφέρη καί να μην τον πικραίνη, άνθρωπος είναι καί αυτός, δεν είναι άγγελος. Καί να ένθυμαται πάντα τές καλωσύνες του καί να συλλογίζεται (Α2, 1η 169, 5η 105) καί τές εδικές της κακωσύνες. Όμοίως καί εσύ ό άνδρας, όταν σου τύχη κακή γυναίκα, πρέπει να ύπομένης καί να ευχάριστος τον Θεόν, διατί έχεις μισθόν μεγάλον εϊς την ψυχήν σου καί, αν σου πταίση καμμίαν φοράν, μη την συνερίζεσαι καί στοχάσου καί τές καλωσύνες της. Ακόμη συλλογίσου καί τα εδικά σου τα ελαττώματα.
Πάλιν εσύ, γυναίκα, έχεις περισσότερον χρέος από τον άνδρα να άνατρέφης τα παιδιά σου καί να τα νουθετάς εις τα καλά έργα. (Α2, 1η 170, 5η 106).
.
Γονείς καί παιδιά.
“Ενα δένδρο, ωσάν το κόψης, ευθύς ξεραίνονται τα κλαριά, άμή ωσάν ποτίζης την ρίζαν, στέκονται δροσερά τα κλωνάρια. Όμοίως εϊστενε καί οί γονείς ωσάν το δένδρο καί όταν ποτίζεται ό πατέρας καί ή μητέρα, οπού εϊστενε ή ρίζα των παιδιών, με νηστείες, προσευχές, ελεημοσύνες, με καλά έργα, φυλάγει ό Θεός τα παιδιά σας. Ωσάν ξεραίνεστε οί γονείς με τές αμαρτίες, θανατώνει ό Θεός τα παιδιά σας καί σάς βάνει εις την κόλασιν μαζί τους.
Είναι μια μηλιά καί κάνει ξινά μήλα. Έμείς τώρα τί πρέπει να κατηγορήσωμε, τη μηλιά ή τα μήλα; Τη μηλιά. Λοιπόν κάμνετε καλά έσεϊς οί γονείς, οπού εϊστενε ή μηλιά, να γίνωνται καί τα μήλα γλυκά.

 Δεν είναι κατάρα ή ακουσία άτεκνία, ούτε λόγος διαζυγίου.
Ακόμη να προσέχετε οί άνδρες να μη κοιτάζετε τές γυναίκες σας με άγριον μάτι δια πολλές αιτίες, μάλιστα πώς δεν κάνουν παιδιά καί λέγετε τάχα πώς έχετε κατάραν. Ακούσατε να σας ειπώ: τον πάλαιαν καιρόν ό Διάβολος έβαλε σκοπόν να χαλάση τον κόσμον καί έβανε μίσος εις τα ανδρόγυνα, για να μη κάνουν παιδιά να αύξηση ό κόσμος, καί έτσι οί άνθρωποι δεν έκαναν παιδιά, άλλ’ ούτε
έφρόντιζαν δια να ύπανδρεύωνται καί έκινδύνευε να σωθή ό κόσμος. Τότε ό Θεός, θέτοντας να λείψη αυτό το διαβολικού κακόν, έπρόσταξεν ότι οποίος δεν κάμη παιδιά εϊναι κατηραμένος. Δια τούτο καί μόνον τον είπεν ό Θεός αυτόν τον λόγον, δια να χαλάση (Α2, 1η 156, 5η 92) τον σκοπόν του κατηραμένου Διαβόλου. Λοιπόν τώρα δεν έχετε κατάρα όσοι δεν κάνετε παιδιά καί μη λυπασθε, αλλά χαίρεσθε, όπου γίνεται το θέλημα του Θεοΰ καί όχι το έδικόν σας καί μάλιστα εκείνοι οπού έχουν παιδιά είναι σκλάβοι καί κατά την ψυχήν καί κατά το σώμα. Καί να φυλάγεσθε να μη κάμετε ωσάν κάποιοι ανόητοι καί τρελλοί, οπού δια να μην έγέννησαν παιδιά οί γυναίκες τους, τές έχώρισαν καί επήραν άλλες. Ό Διάβολος θέλει να χωρίζωνται τα ανδρόγυνα καί όχι ό Θεός. “Ετσι λέγει καί ό Νόμος: Κανένα άλλο αίτιον δεν τους χωρίζει έξω αν ξεπέσουν είς πορνείαν. Καί οποίος δια άλλο αίτιον χωρίζει την γυναίκα του καί πάρη άλλην έχει να κριθή ως μοιχός, χειρότερος από τον πόρνον, καί θέλει πηγαίνει είς την Κόλασιν.
.
Οικογενειακό Εικονοστάσι καί αγωγή παιδιών. 
Να κάμης μίαν εικόνα του Χριστού, της Παναγίας, του Προδρόμου, να έχη καί τον “Αγιον του παιδιού σου καί όταν το παιδί σου σηκώνεται από τον ϋπνον να σου γυρεύη ψωμί, μην του δίνης, μόνο να πάρης το ψωμί, να το βάλής ομπρός εις την εικόνα του Χρίστου καί νά του εΐπής: Εγώ, παιδί μου, δεν έχω ψωμί, ό Χριστός έχει. Σήκω να κάμης το Σταυρό σου να παρακαλέσωμε τον “Αγιον σου να παρακάλεση τον Χριστόν να σου το δώση. Καί έτσι το παιδίον παρακινεϊται δια την άγάπην του ψωμιού καί ευθύς οπού ξυπνά, τον “Αγιόν του Βλέπει. Βλέποντας τότε ό Διάβολος το παιδίον πώς έχει την ελπίδα του είς τον Χριστόν καί εις τον “Αγιόν του, κατακαίεται καί φεύγει. Κι έτσι να συνηθίζετε τα παιδιά σας, να τα παιδεύετε από μικρά, δια να συνηθίζουν είς τον καλόν δρόμον. (Β1, 1η 187, 5η 123).

πηγή

από την ανάρτηση:

Ο Άγ.Κοσμάς ο Αιτωλός:ο βίος του- βίντεο-θεατρική παράσταση για παιδιά -διδαχές για το γάμο και την οικογένεια

Δυνάμωσε την ψυχή σου – Του πατρός Ανδρέα Κονάνου

Αξίζεις, επειδή είσαι πλάσμα του Θεού, δημιούργημά Του. Επειδή ο Θεός σ’ αγαπάει και όλος ο ουρανός ασχολείται μαζί σου, σε φροντίζει και σου δίνει σημασία. Ακόμα και αν δε σε πάρει κανένας τηλέφωνο για μια μέρα, ακόμα και αν δε σου μιλήσει κανείς, έχεις μια φοβερή δυναμική μέσα σου. Είσαι ένα πλάσμα που όμοιό του δεν υπάρχει σ’ όλη τη γη. Κανείς δεν είναι σαν κι εσένα, δεν έχει τα γνωρίσματά σου, τα χαρίσματά σου μα και τα προβλήματά σου. Ο Χριστός σ’ αγαπάει και σου δίνει σημασία. Θέλει να σε δυναμώσει.
Πώς θα γίνει αυτό; Με τα σκαμπανεβάσματα. Τη μια στιγμή νιώθεις πως έχεις τον Χριστό και την άλλη Τον χάνεις. Τη μια έρχεται και την άλλη φεύγει. Όπως ακριβώς ένιωσαν και οι μαθητές Του μετά την Ανάσταση, όταν περπάταγαν περίλυποι και χαμένοι στις σκέψεις τους προς Εμμαούς. Μόλις άρχισαν να νιώθουν την καρδιά τους να φλέγεται κι άρχισαν να καταλαβαίνουν τον Κύριο, Εκείνος έφυγε πάλι μακριά τους. Γιατί; Για να τους κάνει πιο δυνατούς. Τους άφησε μόνο τη γλυκιά γεύση στην ψυχή τους, τη θερμότητα, την πίστη και τη δύναμη. Να πιστεύουν, ν’ αγγίζουν και να νιώθουν παρόντα τον αόρατο. Να νιώθουν ότι κρατούν Αυτόν που όλο τους φεύγει, αφήνοντας όμως πίσω Του την ευωδία Του, τη γλυκύτητά Του, το ζήλο και τον πόθο.
Ο Χριστός θέλει να Τον αγαπάμε, χωρίς όμως να νιώθουμε τη βεβαιότητα ότι Τον κρατούμε. Δε θέλει να μας δώσει σιγουριά, αλλά να μας αφήσει σ’ ένα μετέωρο κενό, στο οποίο μπορούμε να κάνουμε τις ωραιότερες πτήσεις, τα ομορφότερα σχέδια στον ουρανό της αγάπης Του, στο πέλαγος της ζωής, αφημένοι στους κυματισμούς Του. Μπορεί να νομίζεις ότι δεν ξέρεις που πας μέσα στο πέλαγος. Τότε, Εκείνος σου λέει: “«σε τον άνεμο, θα σε πάει αυτός», «Μα δεν έχω πυξίδα. Νιώθω ότι δεν ξέρω τίποτα», «Αφέσου και θα βγει κάτι καλό».
«Δυνάμωσε την ψυχή σου»
π. Ανδρέα Κονάνου

Πηγή: aoratospolemostheblog0.wordpress.com

ΤΟ ΡΗΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

"Ὅλα τὰ κακὰ μέσα μας πηγάζουν ἀπὸ τὴν φιλαυτία, ποὺ εἶναι ἡ ἀρρωστημένη ἀγάπη τοῦ ἑαυτοῦ μας." π. Γεώργιος Καψάνης

Το δαχτυλίδι…

Κάποτε ήταν ένα παιδί, που κανείς δεν το εκτιμούσε, όλοι το θεωρούσαν ανίκανο να κάνει οτιδήποτε, πολύ χαζό για να του αναθέσουν σοβαρές δουλειές, πολύ επιπόλαιο για να του δώσουν να βγάλει εις πέρας την οποιαδήποτε εργασία. Άχρηστο το ανέβαζαν, σκάρτο το κατέβαζαν…

Πολύ στεναχωρημένο το παιδί, μια μέρα πήγε να βρει τον σοφό του δάσους και να ζητήσει τη συμβουλή του. «Δάσκαλε», του είπε, «θέλω τη συμβουλή και την καθοδήγησή σου στο πρόβλημά μου! Κανείς δεν με σέβεται, δεν με ενθαρρύνει, όλοι με θεωρούν ανίκανο για το οτιδήποτε!». Ο Δάσκαλος δεν μίλησε, μόνο έβγαλε ένα δαχτυλίδι που φορούσε στο μικρό του δάχτυλο, το έδωσε στο παιδί και του είπε: «Έχω ένα πολύ σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Πάρε το δαχτυλίδι μου και πήγαινε στην αγορά. Προσπάθησε να το πουλήσεις, και μην δεχτείς τίποτε λιγότερο από ένα χρυσό φλουρί! Αν επιστρέψεις με τη λύση στο πρόβλημά μου, τότε θα σε συμβουλεύσω κι εγώ για το δικό σου».
Ξεκίνησε το παιδί να πάει στην αγορά, ανυπομονώντας να πουλήσει το δαχτυλίδι του Δασκάλου και να μπορέσει να πάρει τη λύση στο δικό του πρόβλημα. Άρχισε λοιπόν να δείχνει το κόσμημα στους εμπόρους και τους περαστικούς, προσπαθώντας να βρει εκείνον που θα του έδινε όχι λιγότερο από ένα χρυσό φλουρί. Όπου όμως κι αν απευθυνόταν, οι άνθρωποι γελούσαν κοροϊδευτικά, λέγοντας πως αυτό το δαχτυλίδι δεν αξίζει σε καμία περίπτωση τόσο πολύ, πως θα έδιναν το πολύ μερικά ασημένια νομίσματα αλλά τίποτε παραπάνω. Το παιδί άρχισε να απογοητεύεται, γιατί όσο κι αν προσπαθούσε, δεν έβρισκε έναν άνθρωπο που να εκτιμήσει το δαχτυλίδι και να θελήσει να το πάρει στην τιμή που του είχε ορίσει ο Δάσκαλος. Όταν έφτασε το βράδυ, χωρίς να έχει καταφέρει να πουλήσει το δαχτυλίδι, γύρισε γεμάτος λύπη στον Δάσκαλο και του περίγραψε την αποτυχία του.
«Πάρε ξανά το δαχτυλίδι», του είπε ο Δάσκαλος, «και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Δείξτου το και ζήτησέ του να εκτιμήσει την αξία του, και μην του το δώσεις όσα χρήματα και αν σου προσφέρει».
Πράγματι το παιδί την επόμενη μέρα πήγε με το δαχτυλίδι στον κοσμηματοπώλη. Εκείνος φόρεσε το μονόκλ του, εξέτασε το κόσμημα και γεμάτος ενθουσιασμό είπε στο παιδί: «Μα, αυτό το δαχτυλίδι είναι θαυμάσιο! Αν βιάζεστε για χρήματα μπορούμε να το δώσουμε με 58 χρυσά φλουριά! Φυσικά, με λίγη προσπάθεια και αν έχετε το χρόνο, σίγουρα μπορούμε να το πουλήσουμε και για 80 χρυσά φλουριά!». Το παιδί τον ευχαρίστησε, πήρε το κόσμημα και γύρισε στον Δάσκαλο, πολύ μπερδεμένο, να του πει τα καθέκαστα.
Ο Δάσκαλος πήρε το δαχτυλίδι, το φόρεσε ξανά στο μικρό του δάχτυλο και είπε στο παιδί «Νεαρέ μου, μόλις πήρες την απάντηση στο πρόβλημά σου. Είσαι σαν αυτό το δαχτυλίδι: δεν μπορείς να περιμένεις παρά μόνο από έναν ειδικό να αναγνωρίσει την πραγματική σου αξία. Όσο βασίζεσαι στην γνώμη του κάθε ενός που βρίσκεται στον δρόμο σου, και που δεν μπορεί, δεν ξέρει και δεν θα μπει στη διαδικασία να κρίνει τι πραγματικά αξίζεις, τόσο θα είσαι ένας άνθρωπος που δεν αξίζει τίποτα για κανέναν».

«ου των πολλών την γνώμην, αλλά του ενός (του επαΐοντος) και αυτής ταύτης της αληθείας»!
(Σωκράτης στο έργο του Πλάτωνα «Κρίτων»)
πηγη isagiastriados

Αλήθεια ρωτάς ποτέ: «γιατί σε μένα Θεέ μου;»

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου
Ο πόνος αν κάποιος καταφέρει να τον αγκαλιάσει, γεννά πρωτόγνωρες ευαισθησίες και ξεδιπλώνει πραγματικότητες που κανείς αλλιώς δεν βλέπει.
Η πρόκληση δεν είναι να συμβούν γεγονότα και αποκαλύψεις, αυτά υπάρχουν. Η πρόκληση είναι να ανοίξει κανείς τα μάτια του για να μπορεί να τα αντικρύσει.

Είναι αναντίλεκτη αλήθεια δυστυχώς, συνήθως μόνο χάνοντας τα πολύ επιθυμητά, γνωρίζουμε και κερδίζουμε τα πολύ μεγάλα.

Σίγουρα ο πόνος και η αδικία δεν μπορούν να καταργήσουν την αγάπη του Θεού. Ο Θεός υπάρχει. Και είναι αγάπη και ζωή. Η τέλεια αγάπη και το πλήρωμα της ζωής. Και το μεγαλύτερο θαύμα της ύπαρξής Του είναι η συνύπαρξή Του με τον πόνο, την αδικία και τον θάνατο.
Ίσως και η μεγαλύτερη πρόκληση για τον καθένα μας να είναι η συνύπαρξη με τον δικό του προσωπικό πόνο, το ελπιδοφόρο σφιχταγκάλιασμα με τα βαθύτερα αυτά «γιατί», η ταπεινή εσωτερική περιχώρηση στην προσδοκία του Θεού μέσα από τις «αδικίες» που νομίζουμε πως Αυτός μας κάνει.
Προ καιρού, με πλησίασε κάποια νεαρή κοπέλα που το καντηλάκι της ζωής της φαίνεται να τρεμοσβήνει.Μέσα στον αβάσταχτο πόνο της διέκρινα την ελπίδα. Μέσα από τα δακρυσμένα μάτια της αντίκρυσα τη χαρά, τη δύναμη και τη σοφία.
– Θέλω να ζήσω, μου είπε. Αλλά δεν ήλθα για να μου το επιβεβαιώσετε. Ήλθα για να με βοηθήσετε να φύγω έτοιμη από αυτόν τον κόσμο.
– Εγώ είμαι παπάς της ζωής και όχι του θανάτου, της απαντώ. Γι’ αυτό και θέλω να ζήσεις. Επίτρεψέ μου όμως, να σε ρωτήσω κάτι: μέσα στη δοκιμασία σου, ρωτάς ποτέ «γιατί σε μένα Θεέ μου;»
– Δεν σας καταλαβαίνω, πάτερ, μου λέει. Εγώ ρωτώ: «γιατί όχι σε μένα, Θεέ μου; Και περιμένω όχι τον θάνατό μου… προσδοκώ τον φωτισμό μου»! 
πηγη agioritikovima.gr

ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΝΑ ΦΕΥΓΟΥΝ

                                                             Καλογερόπουλος Νάσσος

                                                                                       Φιλόλογος

*Ενός κακού μύρια έπονται, όπως λέει και μία σοφή ρήση. Αλλά που θα πάει, θα έρθει η ώρα που θα απαγκιστρωθούμε από αυτή την κατάσταση και η Ελλάδα θα μεγαλουργήσει ξανά… όπως μας είπαν και οι Άγιοι Πατέρες μας.

Οι νέοι κουνάνε μαντήλι. Με αεροπλάνα και βαπόρια όπως λέει και το γνωστό άσμα, όπου φύγει φύγει. Φεύγουν για άλλες πολιτείες, μακριά από οικογένειες, συγγενείς, φίλους, αγαπημένους ανθρώπους. Μακριά από την θαλπωρή της Ελλάδας, της μεγάλης μητέρας όλων μας.

Κρανίου τόπος θα γίνει σε λίγο η έρμη Ελλαδίτσα μας. Αποστραγγισμένη από το παραγωγικότερο κομμάτι της. Τους νέους της, το ίδιο της το μέλλον, την τελευταία ελπίδα της για ένα καλύτερο αύριο. Κροκοδείλια δάκρυα πολιτικών, διαλέξεις επί διαλέξεων, προτάσεις επί προτάσεων, μα μάταια όλα. Κανένα φως στο τούνελ. Καμία ευκαιρία για εμάς. Ανήκω και εγώ σε αυτούς τους νέους, που δεν έχουν φύγει ακόμη, που βλέπουν τη γενιά τους να έχει σχεδόν ολοκληρωτικά ξενιτευτεί. Αλλά που αρνείται πεισματικώς να φύγει. Που έχει μουλαρώσει, όπως λένε στο χωριό μου, περιμένοντας μάταια μια ευκαιρία, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες συγγενών και φίλων να πάρω κι εγώ το αεροπλάνο και να αναζητήσω ένα καλύτερο μέλλον σε μια χώρα του εξωτερικού.

Ως Πατριώτης δεν επιθυμώ να γίνω παραγωγικός σε μια ξένη χώρα. Δεν θέλω να ενταχθώ στην «ξένη μηχανή», δεν θέλω να είμαι ακόμα ένας 25άρης και άνω που συμβάλλει στην αποστράγγιση μυαλών της χώρας.

Αλλά και η υπομονή έχει τα όριά της. Δεν θα χάσω τα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής μου, δεν θέλω να καταλήξω ένας αποτυχημένος. Θέλω να έχω μια αξιοπρεπή ζωή στη χώρα μου, κύριοι. Ναι σε εσάς απευθύνομαι. Στους πολιτικούς που διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τα παιδιά μας που φεύγουν μετανάστες. Αλλά πώς να μας κρατήσετε αφού είστε έρμαια των δανειστών; Το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι πώς θα υπογράψετε μνημόνια, πώς θα μας εξαθλιώσετε ακόμα περισσότερο, πώς θα κάνετε χαρούμενους του «εταίρους» μας, βυθίζοντας ακόμα πιο πολύ τη χώρα μας στην άβυσσο της καταστροφής. Κανείς δεν έχει αναρωτηθεί αν η γενιά μου και οι γενιές που έρχονται μαζί με αυτούς που έχουν ήδη φύγει, αν μένανε εδώ και τους δίνονταν οι ευκαιρίες, θα μπορούσαν να αναστρέψουν αυτή την θλιβερή και ντροπιαστική κατάσταση.

Φρούδες ελπίδες δημιουργούν οι πολιτικοί μας, αφού σε κάθε προεκλογική εκστρατεία οι υποσχέσεις για ευκαιρίες στους νέους ρέουν άφθονες. Δεν εξακριβώνεται όμως σε ποιο σημείο του παγκόσμιου χάρτη βρίσκονται αυτές οι ευκαιρίες. Τις ευκαιρίες τις θέλουμε στην πατρίδα μας. Πλήθος πτυχιούχων, λαμπρών επιστημόνων αισθάνονται απόγνωση και αναγκάζονται να καταφεύγουν στη λύση της μετανάστευσης καθώς ξένες χώρες, πιο διορατικές από ότι φαίνεται, ενδιαφέρονται να τους εντάξουν στο εργατικό δυναμικό τους γιατί αναγνωρίζουν τις ικανότητές τους και την διάθεση για εργασία.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται δυστυχώς. Σε παλαιότερες εποχές οι Έλληνες, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ανειδίκευτοι, πήγαιναν σε Γερμανία, Αμερική, Ν. Αφρική, Αυστραλία για να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Δεν ξαναγύρισαν ποτέ ή σπάνια για διακοπές καθώς έφτιαξαν τη ζωή τους και πολλοί μεγαλούργησαν σε ξένες χώρες. Τώρα νέοι, ειδικευμένοι, καινοτόμοι επιστήμονες, λαμπρά μυαλά όλων των ειδικοτήτων φεύγουν για Ολλανδία, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία, Αμερική , Νορβηγία αλλά και σε άλλες χώρες της υφηλίου για σπουδές και για δουλειά. Όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις και ένα Έλληνα από κάτω. Τόσο μεγάλη η διασπορά μας.

Αιτίες και επιδράσεις…

Ανεργία, οικονομική κρίση, ανέχεια, πολιτική διαφθορά, γραφειοκρατία, μισθοί πείνας, της ξεφτίλας είναι από τις κυριότερες αιτίες που αποθαρρύνουν τους νέους, ωθώντας τους στην ηρωική έξοδο. Μη βλέποντας καμία προοπτική ανάπτυξης και το φάσμα της ανεργίας και της ανέχειας να τους περικυκλώνει, αναζητούν την τύχη τους μακριά από τον τόπο που τους γέννησε. Και το χειρότερο ….Οι πολιτικοί μας …αγρόν ηγόραζαν. Να εξυπηρετήσουν μόνο τα μικροκομματικά τους συμφέροντα, αγνοώντας τον κίνδυνο να μείνουν πίσω με ένα γηρασμένο πληθυσμό και μηδενική δυνατότητα ανανέωσης, παραγωγικότητας και καινοτομίας.

Το θέμα της διαρροής μυαλών δεν άπτεται μόνο της πολιτικής αλλά και του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Σαν φιλόλογος, δεν θα μπορούσα να μην εστιάσω και στη συγκεκριμένη ενότητα. Η παιδεία στην Ελλάδα όπως γνωρίζουμε είναι «δωρεάν». Το ελληνικό κράτος ξοδεύει πόρους, επενδύοντας στο νέο αίμα ώστε να γίνει παραγωγικό, εντασσόμενο στην ελληνική παραγωγική μηχανή. Δεν σας τα είπαν καλά… Όπως φαίνεται η κατάσταση είναι τελείως μα τελείως διαφορετική. Η Ελλάδα εκπαιδεύει τα παιδιά της όχι για να γίνουν παραγωγικά με τις καινοτόμες ιδέες τους και την τεχνογνωσία τους για την ίδια αλλά για τις χώρες του εξωτερικού που λόγω των συνθηκών βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να εκμεταλλευτούν τα ελληνικά μυαλά προς όφελός τους. Η χώρα κάνει μια μεγάλη επένδυση με τη δωρεάν παιδεία και δεν παίρνει τίποτα πίσω. Το brain drain είναι ασταμάτητο αυτή τη στιγμή καθώς δεν υπάρχουν τα κίνητρα και το υπόβαθρο για να παραμείνουν οι νέοι στην Ελλάδα. Ανεπίτρεπτο, δεν υπάρχουν λόγια..

Οι Έλληνες εγκαταλείπουν τη χώρα κατά χιλιάδες και τα στοιχεία είναι ανησυχητικά για την τριτοβάθμια εκπαίδευση η οποία δεν ανανεώνεται και σταδιακά οδηγείται στο τέλμα και στην οπισθοδρόμηση. Φοιτητικές παρατάξεις, υποχρηματοδότηση και έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής επιδεινώνουν την ήδη βεβαρυμένη κατάσταση.

Η έρευνα χάνεται…

Είναι χαρακτηριστικά τα στοιχεία του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης για το European Research Council (ERC) –ευρωπαϊκό όργανο που έχει στόχο να ενισχύσει την υψηλής ποιότητας έρευνα στην Ευρώπη μέσω ανταγωνιστικής χρηματοδότησης– το οποίο χρηματοδοτεί ερευνητικά προγράμματα με κονδύλια έως και 2 εκατ. ευρώ. Στα τρέχοντα χρηματοδοτούμενα από το ERC προγράμματα μετέχουν 41 Έλληνες επιστήμονες υψηλού κύρους, εκ των οποίων οι 27 είναι νέοι και όλοι μένουν εκτός Ελλάδας. Παράλληλα, το προσωπικό των πανεπιστημίων δεν ανανεώνεται. Ενδεικτικό είναι ότι, με βάση τα στοιχεία της ομοσπονδίας πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ) έως το 2016 θα αποχωρήσουν περίπου 1.100 πανεπιστημιακοί, δηλαδή ο ένας στους οκτώ από τους 9.149 σήμερα. Επίσης, υπάρχει κίνδυνος να μην πραγματοποιηθεί μεγάλο μέρος του εκπαιδευτικού έργου, αφού έχουν περικοπεί δραστικά οι πιστώσεις για προσλήψεις συμβασιούχων νέων πανεπιστημιακών. Χαρακτηριστικά, το σχετικό κονδύλι, από 18 εκατομμύρια ευρώ που ήταν το 2011, μειώθηκε σε 5 εκατομμύρια για το 2013, ενώ για το ακαδημαϊκό έτος 2014-2015 υπάρχουν πιστώσεις μόνο για 100 συμβασιούχους. Τέλος τα ερευνητικά κέντρα στην Ελλάδα είτε κλείνουν είτε συγχωνεύονται, φυτοζωώντας υποχρηματοδοτούμενα σε συνθήκες ασφυξίας. Παρόλα αυτά από τα ελληνόπουλα του εσωτερικού παράγεται εξίσου σημαντικό έργο το οποίο χαίρει της εκτίμησης της παγκόσμιας πανεπιστημιακής κοινότητας. Ένα θετικό σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες είναι ότι το ερευνητικό δυναμικό που μένει Ελλάδα, αναπτύσσει ικανότητες ώστε να καλύψει την έλλειψη μέσων και πόρων με αποτέλεσμα πολλές φορές να γίνεται πιο αποτελεσματικό, δημιουργικό και ικανό από το αντίστοιχο του εξωτερικού που έχει τα πάντα στη διάθεσή του. Να τα λέμε και αυτά….

Ποιοι είναι αυτοί που φεύγουν;

Οι νέοι επιστήμονες που δοκιμάζουν την τύχη τους στο εξωτερικό ανήκουν συνήθως στην κατηγορία των αποφοίτων με τα περισσότερα προσόντα, καθώς κατέχουν πτυχία ξένων γλωσσών και μεταπτυχιακά. Το 73% έχει μεταπτυχιακό τίτλο, το 51,2% έχει διδακτορικό ενώ το 41% έχει σπουδάσει σε ένα από τα 100 καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον στοιχείο της έρευνας είναι ότι το 70% φεύγει στο εξωτερικό πριν καν αναζητήσει την τύχη του στην Ελλάδα.

Όσον αφορά τους τομείς επιστημονικού ενδιαφέροντος, το 81% των Ελλήνων επιστημόνων ασχολείται κυρίως με την οικονομία και τη διοίκηση επιχειρήσεων, το 33% με τις νομικές επιστήμες, το 25% με τη χημεία, τη φυσική και τον προγραμματισμό των ηλεκτρονικών υπολογιστών ενώ στο 23% φτάνουν οι μηχανικοί. Αμέσως γίνεται κατανοητό ότι οι ειδικότητες που χάνουμε είναι οι πιο νευραλγικές, αυτές που πάσχουμε ως χώρα για να πάμε μπροστά, οι πιο καινοτόμες και δημιουργικές που μπορούν να διαμορφώσουν διαφορετικά την Ελλάδα αλλά και να αναμορφώνουν όλο τον κόσμο.

Το 31,7% από αυτούς επιλέγουν τη Βρετανία, το 28,7% τις ΗΠΑ ενώ τρίτη έρχεται η Γερμανία την οποία προτιμά το 6,6%. Την ίδια ώρα το πρώτο σε ελληνικό επιστημονικό πληθυσμό είναι το Λονδίνο και ακολουθούν, κατά σειρά, η Νέα Υόρκη, οι Βρυξέλλες, η Βοστόνη, το Παρίσι, η Γενεύη, το Μόναχο, η Ουάσιγκτον, η Ζυρίχη και το Σικάγο.

Όσο για τα εισοδήματα, το 68,4% των πτυχιούχων που εργάζονται στο εξωτερικό έχει ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο από 40.000 ευρώ. Στην Ελλάδα το ποσοστό των πτυχιούχων που κερδίζουν περισσότερα από 40.000 ευρώ είναι σχεδόν το μισό, δηλαδή περίπου 34,4%.

Η Ελλάδα δυστυχώς δεν έχει μετακινηθεί στην αλυσίδα παραγωγής της αξίας, ώστε να παράγει πιο σύνθετα προϊόντα και υπηρεσίες. Έτσι υπάρχει περιορισμένη εγχώρια ζήτηση πτυχιούχων με συνέπεια την διαρροή εγκεφάλων σε χώρες του εξωτερικού, και δεν τίθεται θέμα υπερπροσφοράς πτυχιούχων. Παρ” όλο ότι στη χώρα μας ο αριθμός των πτυχιούχων αυξάνεται τα τελευταία χρόνια, εξακολουθεί να είναι μικρότερος αναλογικά με τον πληθυσμό, σε σχέση με άλλες αναπτυγμένες χώρες.

Γιατί πρέπει να μείνουν οι νέοι στην Ελλάδα;

Τα ελληνόπουλα λοιπόν πρέπει να μείνουν στην πατρίδα τους. Μέσα σε ένα παρόν που είναι γεμάτο με πολιτικούς διεθφαρμένους, πνιγμένους στη λαμογιά, στις μίζες και στις λίστες Λαγκάρντ, με μόνο ενδιαφέρον τους την υπογραφή μνημονίων, με μια χώρα να ασφυκτιά λόγω της κρίσης, είναι το μόνο ελπιδοφόρο στοιχείο που μπορεί να μας βγάλει από αυτό τον βούρκο. Η τεχνογνωσία τους, οι σπουδές τους, οι καθαρές ιδέες τους, οι διαφορετικές αξίες τους, η δημιουργικότητα και η καινοτομία τους είναι απαραίτητες για την αναγέννηση της Ελλάδας μέσα από τις στάχτες της. Η Ελλάδα υπάρχει και αναπνέει μέσα από τα παιδιά της, μέσα από το μέλλον της, αν χαθούν αυτά, θα χαθεί κάποια στιγμή και η ίδια. Θα εκφυλιστούμε εθνικώς και θα οδηγηθούμε στον αφανισμό, πράγμα επιθυμητό από τους ξένους, όπως εύστοχα σημείωσε ο φίλτατος Ανδρέας Μουτζουρούλιας σε άρθρο του για το συγκεκριμένο θέμα.

http://ithesis.gr/koinwnia/viologiki-exafanisi-tou-ellinismoy-tetartoi-ston-kosmo-se-rythmo-miosis-plithismou/

Η πολιτεία ξόδεψε χρήματα για τις σπουδές τους. Ώστε κάποια στιγμή να δει αυτά τα έξοδα να πιάνουν τόπο. Δεν είναι κρίμα οι χώρες του εξωτερικού να εκμεταλλεύονται αυτά τα μυαλά χωρίς να έχουν ξοδέψει δεκάρα τσακιστή για την εκπαίδευσή τους, απολαμβάνοντας καρπούς που δεν τους ανήκουν; Είναι..Αλλά θα σου πει ο άλλος. Τι να κάνω άμα δεν υπάρχουν ευκαιρίες; Δεν θέλω να φύγω αλλά τι να κάνω; Ο άλλος μου προσφέρει δουλειά και ένα καλύτερο μέλλον..Να χάσω την ευκαιρία; Δίκοπο μαχαίρι…..

Κίνητρα για την επιστροφή των Ελλήνων 

Ως κύριοι παράγοντες που θα οδηγούσαν στην επιστροφή των Ελλήνων αναδεικνύονται το κλίμα και ο τρόπος ζωής, τα οικονομικά κίνητρα, ήτοι η βελτίωση των οικονομικών αποδοχών αλλά και παράλληλα η συνολική βελτίωση του οικονομικού κλίματος που συνθέτουν απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσουν το επίπεδο ζωής που απολαμβάνουν στο εξωτερικό, καθώς και οι οικογενειακοί λόγοι. Αλλά ακόμα και σε αυτή την δύσκολη συγκυρία, αν υπήρχε πολιτική βούληση, θα υπήρχε λύση. Να έβγαινε ο πρωθυπουργός και να πρότεινε στους Έλληνες που εργάζονται έξω τα εξής. Η κατάσταση είναι δύσκολη. Μπορεί η χώρα να σας δώσει λίγα χρήματα. Γυρίστε πίσω, βοηθήστε τη χώρα να ορθοποδήσει και οι απολαβές σας θα αυξηθούν. Να φτιαχτεί επιτέλους ένα υγιές κράτος. Όσο αυτό είναι εφικτό βέβαια.. Θέλω να πιστεύω ότι από φιλότιμο θα ανταποκρίνονταν αρκετοί. Αρκετοί πάλι θα δίσταζαν και δικαιολογημένα καθώς δεν θα διακινδύνευαν να κάνουν αυτό το μετέωρο βήμα. Οι νέοι επιστήμονες σε αναπτυγμένες χώρες του εξωτερικού, αποκτούν τεχνογνωσία, επαγγελματική εμπειρία και γνωριμίες που θα τους καταστήσουν χρησιμότατους στην χώρα μας.

Να φύγουν αυτοί που μας έφτασαν σε αυτό το σημείο

Εν κατακλείδι, θα πρότεινα με…ευγένεια, σε όσους πολιτικούς μας έφτασαν σε αυτό το σημείο, σε όσους οσφυοκάμπτες λύγισαν μπροστά στα θεωρητικά διλήμματα της ΤΡΟΊΚΑ εξαθλιώνοντας τον ελληνικό λαό αναγκάζοντάς τον να ξενιτευτεί, να φύγουν αυτοί και όχι οι φερέλπιδες νέοι πτυχιούχοι. Αυτοί που με τις ανθελληνικές και αντιλαϊκές πολιτικές τους μας έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο. Τόσα χρόνια ψέματα, προδοσία, μπινιά στο πελατειακό κράτος που λέγεται Ελλάς, καταλύοντας κάθε έννοια δημοκρατίας και αξιοπρέπειας. Χωρίς ίχνος πατριωτισμού, και σεβασμού προς τον ελληνικό λαό, έπαιζαν τις μαριονέτες των κραταιών, δημιουργώντας τη νέα τάξη πραγμάτων, όπου οι τραπεζίτες θα κάνουν κουμάντο. Στραγγαλίζουν μια χώρα και ένα λαό χωρίς έλεος, χωρίς συνείδηση. Να φύγετε λοιπόν κύριοι ….Η πόρτα είναι ανοικτή και τα σκυλιά δεμένα …Κάντε επιτέλους και κάτι καλό… Αφήνοντάς μας να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας….

πηγή: http://ithesis.gr/

Η ωραιότερη, σεμνότερη, ταπεινότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμου.

Μακαριστού Μοναχoύ Μωυσή Aγιορείτη

Η Παναγία, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον μεγαλύτερο δογματικό πατέρα της Εκκλησίας μας, “κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος”.

Δηλαδή εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί μετά την Αγία Τριάδα τιμάμε την Παναγία. Μεγάλη όντως τιμή.  Στο πρόσωπο της Παναγίας τιμάται το γυναικείο φύλο. Ο πιστός ελληνικός λαός τιμά ιδιαίτερα κι ευλαβείται πολύ την Παναγία.

Αυτό φαίνεται και στο ότι από τις 30.000 εκκλησίες, παρεκκλήσια κι εξωκλήσια όλης της Ελλάδος οι 6.000 είναι αφιερωμένες σε εορτές της Παναγίας και οι περισσότερες στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Μάλιστα από τα 1.000 μοναστήρια της Ελλάδος τα 300 τιμώνται σ’ εορτές της Παναγίας· Γέννηση, Ευαγγελισμός, Ζωοδόχος Πηγή, Τιμία Ζώνη, Κοίμηση. Τα στοιχεία αυτά λαμβάνουμε από τα επίσημα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος του 2008.

Στο Άγιον Όρος, τα ωραία προσωνυμούμενο “Περιβόλι της Παναγίας”, από τον πολύπλαγκτο Σκοπελίτη Ξηροποταμηνό μοναχό Καισάριο Δαπόντε, ονομασία που επεκράτησε, η τιμή της Παναγίας πλησιάζει τα όρια της λατρείας. Από τις 20 μονές οι 5 τιμώνται στην Παναγία. Από τις 12 σκήτες οι 3 είναι αφιερωμένες στην Παναγία. Από τα 300 κελιά περίπου τα 50 πανηγυρίζουν σ’ εορτές της Παναγίας.

Κέντρο του θεομητορικού εορτασμού τον Αύγουστο στον ιερό Άθωνα είναι ο πάνσεπτος ναός του Πρωτάτου στις Καρυές. Αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η πολυπρόσωπη και κατανυκτική μεγάλη εικόνα του τέμπλου παρουσιάζει κατά τη βυζαντινή παράδοση τη σύνταξη των αποστόλων και πρώτων επισκόπων γύρω από τη νεκρική κλίνη της Θεοτόκου. Ο Χριστός ψηλά μετά αγγέλων να παραλαμβάνει την ψυχή της. Η ίδια εικόνα σε μικρό μέγεθος στο προσκυνητάρι. Μεγάλη και ωραιότατη ίδια παράσταση σε τοιχογραφία από τον χρωστήρα του Θεσσαλονικέως Πανσέληνου και της συνοδείας του στα τέλη του 13ου αιώνος.

Η θαυματουργή εικόνα του Άξιον Εστί δεσπόζει και λάμπει στο προσκυνητάρι της, με την κεντητή ποδιά, τα’ ασημένια καντήλια, τα άνθη, τα θυμιάματα, τα’ αφιερώματα, τις λαμπάδες, τις μετάνοιες, τους μύριους ασπασμούς. 15 Αυγούστου 2008 και όλο το Άγιον Όρος αγρυπνεί εκ βαθέων ψάλλοντας: “Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν μη μου ελέγξη τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων· παρακαλώ σε Παρθένε βοήθησόν μοι εν τάχει”.

Η θεοτοκοφιλία μοναχών και λαϊκών είναι δικαιολογημένη, δίκαιη, πηγαία, αυθόρμητη και ειλικρινής. Η Παναγία είναι το καλύτερο που είχε να δώσει όλη η ανθρωπότητα στη θεότητα. Είναι η ωραιότερη, σεμνότερη, ταπεινότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμου.

«Ἀπέθανεν ἡ σύζυγός μου καὶ ἤθελον νὰ ὑπάγῳ νὰ οἰκονομήσῳ τὰ παιδιὰ μου, ἀλλά δὲν ἀφήνω τὴν πατρίδα» Γ. Καραϊσκάκης

19 Αυγούστου του 1826: ἡ γυναῖκα τοῦ Καραϊσκάκη πέθανε, ἀλλά ἐκεῖνος δὲν ἐγκατέλειψε τὸ πεδίο τῆς μάχης οὔτε γιὰ νὰ παραβρεθεῖ στὴν κηδεία της.
Ο Καραϊσκάκης παίρνει εκείνες τις μέρες μια θλιβερή είδηση: η γυναίκα του, που για την ομορφιά της και την λεβεντιά της ήταν πάντα περήφανος, αφού του χάρισε ένα γιο, τον Σπύρο, απόθανε έπειτα από την γέννα στον Κάλαμο. Έτσι, οι ανήλικες τσούπρες του και το νεογέννητο παιδί απέμειναν δίχως προστάτη στο μικρό νησί του Ιονίου.

Ο πόνος της πατρικής καρδιάς και το καθήκον του αγωνιστή πάλεψαν μέσα στα στήθια του Καραϊσκάκη. Η πρώτη του ιδέα στέκεται να πάει ως εκεί ν΄ασφαλίσει τα ορφανά. Γρήγορα όμως καταλαβαίνει ότι όλα χάνονται αν φύγει.
“Απέθανε η σύζυγός μου”, γράφει στις 19 του Αυγούστου στην Κυβέρνηση, “και ήθελον να υπάγω να οικονομήσω τα παιδιά μου, αλλά δεν αφήνω την πατρίδα”. 

Η “Γενική Εφημερίς της Ελλάδος” στο φύλλο της 26ης Αυγούστου 1826 τον παινάει με τούτα δω τα λόγια:
“Απεφάσισε να στερήσει τα τέκνα του από των πατρικών περιποιήσεων , και εις ξένον τόπον ευρισκόμενα και χωρίς τινός οικείου και συγγενούς, δια να μην στερήσει την πατρίδα του από της αναγκαίας εις το στρατόπεδο παρουσίας του”. 
“Ο αγαθός πολίτης”, γράφει ο ίδιος προς την Διοίκησιν, “χρεωστεί να θεωρεί ως δεύτερα τα μερικά πάντα προς τα κοινά του έθνους συμφέροντα. Απεφάσισα να προτιμήσω και αυτής της οικίας μου την παντελή απώλεια εάν, κατά δυστυχίαν, ακολουθήσει, διά να μην παραιτήσω  κατ΄ αυτάς  τας κρίσιμους περιστάσεις την υπηρεσίαν της πατρίδος, υπέρ της οποίας θέλω θυσιάσει και αυτό το ολίγον αίμα μου”.
Ιδού χριστού πολίτου και γενναίου στρατηγού φρονήματα¨.

Ἡ γυναίκα του Γκόλφω, ἦταν κόρη τοῦ Ἀλεξανδρογιαννάκη, τῆς ἀρματολικῆς οἰκογένειας τοῦ Βάλτου, καὶ ζοῦσε στὴν αὐλή τοῦ Ἀλῆ πασᾶ ὡς ψυχοκόρη του. Ἐκεῖ τὴν γνώρισε ὁ Καραϊσκάκης καὶ τὴν ἔκλεψε, φεύγοντας ὁριστικά ἀπό τὴν ὑπηρεσία τοῦ Ἀλῆ. Ἡ Γκόλφω τοῦ χάρισε τρία παιδιὰ, τὸν Σπύρο καὶ δύο θυγατέρες. Γιὰ λόγους ἀσφαλείας τῆς οἰκογένειάς του, τοὺς μετέφερε στὸ νησάκι Κάλαμος, κοντὰ στὸ Αἰτωλικό.

Πηγές:

1 Ἀπό το βιβλίο: ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ,τοῦ Δ.Φωτιάδη,ἐκδ.Κέδρος,1959 (η φωτο του κειμένου  από το Αβέρωφ )

2. [Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο – http://ellinoistorin.gr/]

3. φωτο από livepedia.gr

αντιγραφή κειμένου και επιμέλεια ανάρτησης: ιστολόγιο “Αντέχουμε…”

Να απλοποιείτε την ζωή σας! (Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης)

Οι Φαρασιώτες δεν κοιτούσαν λεπτομέρειες. Ζούσαν την χαρά της καλογερικής. Και αν, για παράδειγμα, η κουβέρτα δεν ήταν καλά στρωμένη και κρεμόταν λίγο από την μια μεριά και έλεγες: «Σιάξε την κουβέρτα», θα σου έλεγαν: «Σε εμποδίζει στην προσευχή σου;» Αυτήν την χαρά της καλογερικής οι άνθρωποι σήμερα δεν την γνωρίζουν. Νομίζουν ότι δεν πρέπει να στερηθούν, να ταλαιπωρηθούν.
Αν σκέφτονταν οι άνθρωποι λίγο καλογερικά, αν ζούσαν πιο απλά, θα ήταν ήσυχοι. Τώρα βασανίζονται. Άγχος και απελπισία στην ψυχή. «Ο τάδε πέτυχε που έφτιαξε δυο πολυκατοικίες ή που έμαθε πέντε γλώσσες κ.λπ.! Εγώ δεν έχω ούτε ένα διαμέρισμα, δεν ξέρω ούτε μια ξένη γλώσσα. Ωχ, χάθηκα!» Έχει κάποιος ένα αυτοκίνητο και αρχίζει: «Ο άλλος έχει καλύτερο. Να πάρω και εγώ». Παίρνει το καλύτερο, ύστερα μαθαίνει ότι άλλοι έχουν αεροπλάνα ατομικά και πάλι βασανίζεται. Τελειωμό δεν έχουν. Ενώ άλλος που δεν έχει αυτοκίνητο, όταν δοξάζη τον Θεό, χαίρεται: «Δόξα τω Θεώ, λέει, ας μην έχω αυτοκίνητο, έχω γερά τα πόδια μου και μπορώ να περπατήσω. Πόσοι άνθρωποι είναι με κομμένα πόδια, δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, να βγουν έναν περίπατο, θέλουν έναν άνθρωπο να τους υπηρετή, ενώ εγώ έχω τα πόδια μου!» Κι ένας κουτσός που λέει: «Και άλλοι που δεν έχουν και τα δυό πόδια;» και αυτός χαίρεται. Η αχαριστία και η απληστία είναι μεγάλο κακό.

Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου
Πηγή: aoratospolemostheblog0.wordpress.com

Ο Σαμουήλ ως Κριτής και Προφήτης (20 Αυγούστου)

Εορτάζει στις 20 Αυγούστου εκάστου έτους.
Ο Σαμουήλ καταγόταν από την πόλη Ραμά, βόρεια της Ιερουσαλήμ και ανήκε στη φυλή του Εφραίμ.
Γονείς του ήταν οι ευσεβείς Ελκανά και Άννα, οι οποίοι τον απέκτησαν μετά από πολλές παρακλήσεις προς το Θεό, εφόσον για πολλά χρόνια δεν είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν παιδιά. Άλλωστε, και το όνομα του Σαμουήλ αποκαλύπτει τη σχετική ιστορία αφού Σαμουήλ σημαίνει «Θεαίτητος». Σε αυτό επίσης μας παραπέμπει και η σχετική αναφορά στο Α΄ Βασ. 1:20.

Επειδή, όπως αναφέραμε οι γονείς του Σαμουήλ ήταν ευσεβείς και αναγνώριζαν πως η γέννηση του Σαμουήλ ήταν ένα δώρο από το Θεό γι’ αυτούς, θέλοντας να Τον ευχαριστήσουν και να δείξουν την ευσέβειά τους, αφιέρωσαν το Σαμουήλ από την παιδική του ηλικία στο ιερό της Σηλώ, όπου τέθηκε υπό την προστασία του ιερέα Ηλεί. Όπως πληροφορούμαστε και από το Α΄ Βασ. 2:26, ο Σαμουήλ μεγαλώνοντας διδάχθηκε εκεί τη Μωσαϊκή θρησκεία και εισήλθε στο πνεύμα της.
Όντας πιστός και αφοσιωμένος στο Θεό, ο Σαμουήλ γίνεται αποδέκτης, μέσω ενυπνίου, της προφητείας του Θεού περί καταστροφής του ιερού της Σηλώ. Στην καταστροφή αυτή δεν συνέβαλε, κατά το Σαμουήλ, μόνο η ήδη υπάρχουσα κακή διαγωγή των υιών του Ηλεί αλλά και η απομάκρυνση του ισραηλιτικού λαού από τη Μωσαϊκή θρησκεία. Έτσι, ο Σαμουήλ άρχισε να κηρύττει την εθνική συμφορά που θα έπληττε ολόκληρο το λαό εξ’ αιτίας της υφιστάμενης θρησκευτικής κατάπτωσης. Όπως αναφέρεται και στο Α΄ Βασ. 3:20, η επαλήθευση της προφητείας αύξησε το κύρος του Σαμουήλ και τον ανέδειξε ως τον αναγνωρισμένο προφήτη του Θεού. Την ίδια περίοδο, και ενώ το ιερό της Σηλώ ήταν ήδη κατεστραμμένο, η κιβωτός της Διαθήκης επεστράφη στους Ισραηλίτες από τους Φιλισταίους (που πλέον θεωρούσαν πως η κατοχή της κιβωτού ευθύνεται για τα κακά που τους βρήκαν) και ετοποθετήθη στην Κιριάθιαρίμ.
Μετά από αυτά τα γεγονότα αρχίζει και η δημόσια δράση του Σαμουήλ, κατέχοντος πλέον το αξίωμα του Κριτή. Η έναρξη της ενεργού δράσης του τοποθετείται γύρω στο 1040. Σιγά σιγά ο Σαμουήλ καθιστά πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο τη Μασσηφά, από την οποία συνεχίζει να κηρύττει την επιστροφή στη Μωσαϊκή θρησκεία. Φθάνοντας σε μεγάλη ηλικία πια και διαπιστώνοντας πως δεν είχε επιτευχθεί ο στόχος του για τη συνένωση του ισραηλιτικού λαού, ο Σαμουήλ, αποφάσισε να εγκαθιδρύσει το θεσμό της βασιλείας. Πίστευε πως υπό  τη διακυβέρνηση από έναν βασιλιά θα ήταν ευκολότερη η αντιμετώπιση των εχθρών και με αυτόν τον τρόπο θα εξέλιπε ο θρησκευτικός συγκρητισμός που επικρατούσε ως τότε. [Τα γεγονότα περί της χρίσεως των βασιλέων από το Σαμουήλ και τα επακόλουθα αυτής, όπως και των σχέσεων μεταξύ του Σαμουήλ και των βασιλέων είναι πιο σωστό να εξεταστούν σε ξεχωριστή ενότητα.]
Η τεράστια αυτή προσωπικότητα του Σαμουήλ, δρώντα ως Κριτή και Προφήτη του ισραηλιτικού λαού, απέκτησε εξαιρετική σημασία και σπουδαιότητα καθώς ο ίδιος αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα υπέρ της Μωσαϊκής θρησκείας και στην προσπάθεια απομάκρυνσης των συγκρητιστικών στοιχείων από αυτήν. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά στο Σοφ. Σειρ. 46:13 κ.εξ., όπου ο Σαμουήλ είναι: «᾿Ηγαπημένος ὑπὸ Κυρίου αὐτοῦ Σαμουὴλ προφήτης Κυρίου κατέστησε βασιλείαν καὶ ἔχρισεν ἄρχοντας ἐπὶ τὸν λαὸν αὐτοῦ·………. ἐν πίστει αὐτοῦ ἠκριβάσθη προφήτης καὶ ἐγνώσθη ἐν πίστει αὐτοῦ πιστὸς ὁράσεως».
πηγή: http://www.zoiforos.gr/
το διαβάσαμε στο ιστολόγιο: “Σημεία Καιρών”

Θυμήσου μας Κυρά..

Αυγουστιάτικο
βραδυνό
στο Χονγκ Κονγκ.
Ο ήλιος
οδεύει
προς
την δύση του.

Αυγουστιάτικο βραδυνό στο Χονγκ Κονγκ. Ο ήλιος οδεύει προς την δύση του. Οι δρόμοι της πόλης, παρά την αφόρητη ζέστη και την υγρασία, είναι γεμάτοι από κόσμο. Στελέχη εταιρειών που πάνε να απολαύσουν ένα ποτό μετά την εργασία. Καλοβαλμένες κυρίες που θέλουν να συνεχίσουν τα ψώνια τους. Αλαφιασμένες Φιλιππινέζες που σέρνουν βαριεστημένα παιδάκια, τα οποία μόλις τελείωσαν κάποιο από τα καλοκαιρινά μαθήματά τους.

Στον Άγιο Λουκά, στον έβδομο όροφο ενός ουρανοξύστη στο Central, μιά φούχτα άνθρωποι, διαφόρων εθνικοτήτων, ψάλλουμε την παράκληση στην Μητέρα του Θεού, την πνευματική Μητέρα όλων μας.

Χωρίς «λαμπρότητες». Χωρίς «βυζαντινές μεγαλοπρέπειες». Χωρίς καλλίφωνους ψάλτες. 

Με συντροφιά το ιλαρό φως ενός κεριού, ικετεύουμε. Ικετεύουμε για τους κληρικούς που εργάζονται ιεραποστολικά στην Άπω Ανατολή και στερούνται ακόμα και τα αναγκαία. Ικετεύουμε για τις Ορθόδοξες Κοινότητες και τα μύρια προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Ικετεύουμε για τους νεόφυτους, τους κατηχουμένους αλλά και για τους αδιάφορους. Ικετεύουμε για όλους όσοι μας εχθρεύονται και για εκείνους που μας εγκατέλειψαν για να ακολουθήσουν όσους έχουν «την δύναμη και τα χρήματα». Ικετεύουμε για τους λαούς που βρίσκονται ακόμη «εν σκότει και σκιά θανάτου». Ικετεύουμε για τους αδελφούς μας που βρίσκονται σε ανάγκη, που υποφέρουν από ασθένειες, που αδικούνται.

Η ακολουθία πλησιάζει προς το τέλος. Μπροστά στην εικόνα Της, την ευλαβικά στολισμένη με λίγα ευωδιαστά τριαντάφυλλα, ψάλλουμε:

«Ὁ γλυκασμὸς τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, χριστιανῶν ἡ προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, ἀντιλαβοῦ μου καὶ ῥῦσαι, τῶν αἰωνίων βασάνων.

Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει.»

Θυμήσου μας Κυρά εκεί στο Θρόνο του Υιού σου!

 

 πηγή http://www.synodoiporia.gr

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΕΚ ΣΑΜΑΡΙΝΗΣ (18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1808)

ο βίος και το μαρτύριό του

Ο Νεομάρτυς Δημήτριος ο εκ Σαμαρίνης στη συνείδηση τής Εκκλησίας και τού Γένους*

Από την πρώτη κιόλας στιγμή τού μαρτυρίου του, ο Δημήτριος αναγνωρίστηκε ως άγιος στη συνείδηση και την πίστη της Εκκλησίας. Ο Πουκεβίλ αναφέρει ότι ο νεομάρτυς Δημήτριος αμέσως δοξάστηκε ως άγιος και ότι πολλά θαύματα έγιναν σε πιστούς μόνον με την επίκληση τού ονόματός του.

Το 1955 στη Σαμαρίνα χτίστηκε μικρή, αλλά ωραία Εκκλησία, με δαπάνη του Ζήση Αγορογιάννη. Στη θέση τού παλιού αυτού ναού χτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός, ο οποίος εγκαινιάστηκε το 1996 από το Μητροπολίτη Γρεβενών Σέργιο, επί τής αρχιερατείας τού οποίου η εορτή τού νεομάρτυρος Δημητρίου πήρε την αρμόζουσα αίγλη και λαμπρότητα. Στο σημείο αυτό πρέπει να εξαίρουμε τους ανύστακτους αγώνες τού ηρωικού Παπα-Γιώργη τής Σαμαρίανας, το ενδιαφέρον τού οποίου για τα ιερά σκηνώματα τής αγιοτόκου γενέτειράς του είναι υποδειγματικό.
Για το νεομάρτυρα Δημήτριο έγραψε υπέροχη ασματική ακολουθία ο αείμνηστος βορειοηπειρώτης μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, την οποία εξέδωσε ο ρέκτης Μητροπολίτης Γρεβενών Σέργιος. Στη γεμάτη θεολογικό βάθος, λυρισμό και εθνική έξαρση ακολουθία, ο νεομάρτυς Δημήτριος χαρακτηρίζεται ως «οσίων ομόζηλος», «μαρτύρων ομότροπος», «φώστης νεόφωτος», «αθλητών ισοστάσιος», «φοίνιξ αειθαλής και κατάκαρπος», «Εκκλησίας εδραίωμα το νεόδμητον».
Ιδιαίτερα γεραίρεται η γενέτειρα τού νεομάρτυρος, η Σαμαρίνα, από τους κόλπους τής οποίας ξεπήδησε ο νεοφανής αυτός αστήρ. Σε όλη την έκταση τής ασματικής ακολουθίας υπάρχουν φράσεις όπως : «Αγάλλεται ενθέως, η θρέψασά σε Σαμαρίνα», «Σαμαρίνης το βλάστημα και σεπτόν εγκαλλώπισμα, τής Ηπείρου καύχημα το περίδοξον, τής Θεσσαλίας το στήριγμα και Γρεβενών έπαλξις άσειστος», «τής Σαμαρίνης το θείον βλάστημα», «τής Σαμαρίνης τον γόνον ευσεβών το κραταίωμα», «Σαμαρίνης ο εξαίρετος όρπηξ», «η Σαμαρίνα χορεύει η σε βλαστήσασα, την μνήμην σου τελούσα, την φαιδράν Νεομάρτυς».
Με θαυμασμό και δέος στέκεται ο υμνογράφος στις δύο μορφές μαρτυρίου του αγίου, τού μαρτυρίου συνειδήσεως ως μοναχού και τού μαρτυρίου αίματος ως μάρτυρος.
Αυτός είναι ο λόγος που η Εκκλησία τον ονόμασε οσιομάρτυρα. Ο Μοναχός Γεράσιμος με άψογο ποιητικό τρόπο παραλληλίζει τις δύο μορφές μαρτυρίου ως εξής: « Ασκήσει το πρότερον, καθαγιάσας τον νουν, αθλήσει το δεύτερον καταπαλαίσας εχθρόν, Χριστόν εμεγάλυνας,…».
Για την εποχή μας, μία εποχή αποπροσανατολισμένη πνευματικά, εποχή βίας, ταχύτητας και παραλογισμού, που τα χριστιανικά κριτήρια της ζωής έχουν εκλείψει και τα πάντα έχουν καταλυθεί από την ευδαιμονιστική μανία του τεχνοκρατούμενου αιώνα μας, ο νεομάρτυς Δημήτριος ο εκ Σαμαρίνης αποτελεί αληθινό πρότυπο χριστιανού και παρέχει δυνατό μέτρο αγωνιστικότητας και συνέπειας στις αρχές.
Ομολογουμένως ο νεομάρτυς Δημήτριος:
Μας δείχνει το δρόμο τής εμμονής μας στη δοκιμασμένη ελληνορθόδοξη παράδοση, η οποία δεν είναι μία στείρα παρελθοντολογία, ούτε μία άγονη επιστροφή σε παρωχημένες μορφές ζωής, αλλά ένας συσσωρευτής πείρας ζωής, ένα δυναμικό γίγνεσθαι και μία ζωντανή παρουσία που γονιμοποιεί και τρέφει τη νεοελληνική μας διάρκεια.
Αυτό το ελληνορθόδοξο ιδεώδες, που χώρισε στα δυό την παγκόσμια ιστορία, διέπλασε τον βυζαντινό και νεώτερο ελληνισμό και απετέλεσε τη βάση τής δημιουργίας τού ευρωπαϊκού πολιτισμού, δεν μπορεί να παραθεωρηθεί από το σύγχρονο ελληνικό σχολείο. Η ελληνορθόδοξη αγωγή, όπως εκφράζεται από το μάθημα τών θρησκευτικών, αποτελεί μία παρεμβολή στη ζωή τών νέων, αφού είναι ένας τέλειος ανθρωπισμός.
Δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη τής προσωπικότητας, αφού έχει μοναδική παιδαγωγική σημασία και αξία. Ικανοποιεί θεμελιώδεις προδιαθέσεις τής ανθρωπίνης υπάρξεως, ρίχνει πλούσιο φως στα αιχμηρά υπαρξιακά και μεταφυσικά ερωτήματα. Δημιουργεί ανώτερα οντολογικά βιώματα. Ορίζει το νόημα τού υπάρχειν μέσα στον κόσμο.
Αυτήν την παράδοση τη ζούμε καθημερινά στην Εκκλησία, την Τέχνη, τη Λογοτεχνία, τα ήθη και έθιμα τού λαού μας. Πολιτιστικά είμαστε απόγονοι τού βυζαντινού πολιτισμού, που είναι η ελληνορθόδοξη παράδοση, όπως τη ζούμε σαν εκκλησιαστική ζωή και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα ηθών και εθίμων και τών αλλοτινών και τωρινών μορφών κάθε είδους τέχνης.
Τα δημοτικά μας τραγούδια, ο Καβάφης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Σολωμός, ο Μακρυγιάννης, ο Παπαδιαμάντης, η αρχοντιά τής Σαμαρίνας, τού Μετσόβου, τής ελληνοπρεπούς Μοσχοπόλεως και γενικότερα τού βλαχόφωνου Ελληνισμού είναι μερικά χαρακτηριστικά δείγματα τής ζωής τού βυζαντινού πολιτισμού, που μετουσιώνεται βέβαια σε νέα δύναμη και εκφραστικά σχήματα.
Λόγοι δηλ. ιστορικοί και εθνικοί, αλλά και λόγοι που πηγάζουν από το παιδαγωγικό και επιστημονικό αίτημα τής αγωγής τού όλου, επιβάλλουν τη γνωριμία τών μαθητών με την ανεπανάληπτη Ελληνορθόδοξη παράδοση.
Ο νεομάρτυς Δημήτριος, «Σαμαρίνης το βλάστημα, και σεπτόν εγκαλλώπισμα τής Ηπείρου καύχημα το περίδοξον», εκπλήρωσε τον προορισμό τής ζωής, την κατά Χριστόν τελειότητα.
Γι’ αυτό ακούει από το στόμα τού Χριστού το «Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ, είσελθε εις την χαράν τού Κυρίου σου». Η στρατευόμενη Εκκλησία, προσδοκώντας εναγώνια την αυγή τής Θείας Βασιλείας, παρακαλεί τον νεομάρτυρα διά στόματος τού υμνογράφου: «Ως τής άνω δόξης κοινωνός, υπέρ ημών τη Τριάδι πρέσβευε, οσιομάρτυς Δημήτριε, τών πιστώς τιμώντων σε».

****

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ

Ο νεομάρτυρας Δημήτριος γεννήθηκε στη Σαμαρίνα στα τέλη του 18ου αιώνα.
Από μικρός είχε κλίση προς τον μοναχισμό, ήταν μαθητής του πατρο-Κοσμά του Αιτωλού και εκάρη μοναχός στο παλαιό Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής στη Σαμαρίνα το οποίο ήταν ενεργό μέχρι το 1921-22.
Την εποχή που έζησε ο Άγιος, η περιοχή ήταν εμπόλεμη με τους αρματωλούς και τους κλέφτες να πολεμούν κατά των τούρκων. Ο νεομάρτυρας Δημήτριος ήταν και εκείνος ανάμεσα στους αγωνιστές της ηρωϊκής Σαμαρίνας.
Μετά την κατάπνιξη από τον Αλή Πασά το 1808 της επανάστασης που υποκίνησε ο ιερέας και οπλαρχηγός ο π.Ευθύμης Βλαχάβας (αρχηγός της επανάστασης στη Θεσσαλία), ο Δημήτριος βγήκε από το μοναστήρι και γύριζε τα χωριά της περιοχής κηρύττοντας τον λόγο του Θεού.
Μετά από συκοφαντία τον συνέλαβε ο Αλή Πασάς τον φυλάκισε και διέταξε τον άγριο βασανισμό του.
Ο νεαρός Δημήτριος υπέστη διάφορα είδη βασανισμών.
Εκείνη την εποχή πρόξενος της Γαλλίας στα Ιωάννινα και περιηγητής της περιοχής, ήταν ο φιλέλληνας François Pouqueville (Πουκεβίλ) ο οποίος είχε συναντήσει τον Άγιο στα βουνά της Πίνδου και στη συνέχεια ήταν παρόν στην ανάκριση και τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη ο Δημήτριος από τους μωαμεθανούς τα οποία και κατέγραψε.
Ο Αλή Πασάς προσπαθούσε να εκμαιεύσει πληροφορίες για ενδεχόμενη υποστήριξη που είχε το κίνημα του Βλαχάβα από την Ρωσία. Ο Δημήτριος αρνήθηκε να απαντήσει και συνεχώς επικαλείτο το Χριστό για να ενισχύεται και να αντιμετωπίζει τον πόνο.
Ο Αλής του ζήτησε να αφαιρέσει την εικόνα της Παναγίας, την οποία φορούσε στο στήθος του, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Η μανία του τυράννου και των βασανιστών του έγινε μεγαλύτερη και επινόησαν κάθε μορφής βασανιστήρια για να κάμψουν τον Δημήτριο.
Έτσι οι δήμιοι με καλαμένιες ακίδες τρύπησαν τους βραχίονες του και έπειτα τις έμπηξαν στα νύχια των χεριών και των ποδιών του. Στη συνέχεια έσφιξαν το κεφάλι του σε σιδερένια μέγγενη η οποία με την επίκληση του Χριστού και της Παναγίας έσπασε!
Έπειτα τον κρέμασαν ανάποδα σε μια φωτιά και του έκαψαν το κεφάλι αλλά για να μην πεθάνει γρήγορα τον τράβηξαν από τη φωτιά. Του έβαλαν μια σανίδα στο στήθος και άρχισαν να πατούν και να χοροπηδούν πάνω της για να του σπάσουν τα κόκκαλα.  Ύστερα ο Αλή Πασάς έκτισε τον Δημήτριο μέσα σ’ έναν τοίχο, αφήνοντας μόνο το κεφάλι του απ’ έξω για να παρατείνει το μαρτύριο. Ο Μάρτυρας άντεξε έτσι 10 ημέρες.
Τελικά παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό, στις 18 Αυγούστου του 1808.
Βλέποντας το μαρτύριο και τη γενναιότητα του Δημητρίου, ένας από τους παρόντες μωαμεθανούς πίστεψε στον Χριστό, βαπτίσθηκε και έλαβε το όνομα Γεώργιος.
Συνελήφθη στο Αγρίνιο από ανθρώπους του Αλή Πασά και έλαβε και εκείνος μαρτυρικό θάνατο.
.

Ο Pouqueville για το μαρτυρικό τέλος του Δημητρίου αναφέρει χαρακτηριστικά:

 .
Το μαρτύριο και η επανάσταση του Βλαχάβα προετοίμαζαν τον θρίαμβο ενός ασθενικού θνητού, που είχε ως μόνα όπλα την προσευχή και την πραότητα. Ενός από τους λειτουργούς του Χριστού που έχουν προορισμό να στηρίζουν τους δειλούς στις τρικυμίες του κόσμου και των οποίων το αίμα ανακατεμένο με το αίμα του πολεμιστή ξανάφερε με το μαρτύριο την τιμή του χριστιανικού ονόματος στην πρώτη αίγλη. Ο μοναχός Δημήτριος από τη Σαμαρίνα.

Ο μεγάλος μας ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης αφιέρωσε στον Νεομάρτυρα Δημήτριο και στον Εθνομάρτυρα π. Ευθύμη Βλαχάβα το περίφημο επικό ποίημα «Τα Μνημόσυνα».

,

Το 1984 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ενέκρινε Ασματική Ακολουθία του Αγίου την οποία συνέθεσε ο σύγχρονος υμνογράφος μας μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.

Η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του στις 18 Αυγούστου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Σαμαρίνης τὸν γόνον εὐσεβῶν τὸ κραταίωμα, τὸν νεοφανῆ Ἀθλοφόρον, τοῦ Σωτῆρος Δημήτριον, τιμήσωμεν συμφώνως οἱ πιστοί· ἀθλήσας γὰρ στερρῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, Ἐκκλησίας ἀνεδείχθη νέος ἀστήρ, καὶ τῶν βοώντων πρόμαχος· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ὀσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐκλπηροῦντι διὰ σοῦ, ἡμῶν τὰ αἰτήματα.
Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἡ ἁγία μνήμη σου ἁγιασμὸν χορηγοῦσα, τοῖς πιστοῖς ἐπέφανεν, Ὁσιομάρτυς Κυρίου· βίῳ γὰρ, καὶ λόγῳ θείῳ πιστοὺς στηρίξας, ἤθλησας, ὑπὲρ τῆς δόξης Χριστοῦ ἀνδρείως, καὶ θεόθεν ἐκοσμήθης, διπλῷ στεφάνῳ μάκαρ Δημήτριε.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῆς Ἠπείρου θεῖος βλαστός, χαίροις Θεσσαλίας, λαμπαδοῦχος ὁ φαεινός· χαίροις ὁ ἀθλήσας, στερρῶς ὑπὲρ Κυρίου, Ὁσιομάρτυς χαῖρε, Χριστοῦ Δημήτριε
,

* Από ομιλία τού καθηγητού μας στο Α.Π.Θ. κ. Τρίτου, την οποία εκφώνησε την 16.8.2008 στη Σαμαρίνα με την ευκαιρία συμπληρώσεως 200 ετών από το μαρτύριο τού νεομάρτυρος Δημητρίου. Τής Αρχιερατικής λειτουργίας προέστη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γρεβενών κ.κ. ΣΕΡΓΙΟΣ.
(πηγή: Δυτικομακεδονικόν Ημερολόγιον, έτος 2010)

 Συντομευμένος σύνδεσμος : http://wp.me/p12k4g-3j2
από το Ελληνοϊστορείν- ευχαριστούμε για την άδεια αναδημοσίευσης

Ψηλά το κεφάλι βρε παλληκάρι!

(γράφει ένας πατέρας , βλέποντας τα παιδιά του… πολύ ενδιαφέρον κείμενο)

ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ! ΤΩΡΑ ΘΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΟ ΜΠΑΚΙΡΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΥΣΟ! ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΙΣ ΔΥΝΑΤΟΣ.

Ανδρεαδάκης Νίκος

Κυριακή μεσημέρι. Μόλις επιστρέψαμε στο σπίτι από την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία όπου κοινωνήσαμε όλοι μαζί. Ετοιμαστήκαμε για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την εβδομάδα που έρχεται…

Η σύζυγος με την βοήθεια του Θεού, είναι έγκυος στον τέταρτο μήνα. Καθώς ετοιμάζει το κυριακάτικο τραπέζι, βγήκα έξω με τους δύο γιους μου να παίξουμε μπάλα και να ασχοληθώ λίγο μαζί τους. Είναι ευκαιρία σήμερα που είναι Κυριακή και δεν εργάζομαι, να έρθουμε πιο κοντά…

Καθώς παίζουμε, παρατηρώ τα παιδιά μου ότι είναι πολύ χαρούμενα που ο μπαμπάς τους είναι σήμερα εκεί, μαζί τους. Ξέρεις πατέρα ποια είναι η καλύτερή μου ημέρα; Η Κυριακή, γιατί είσαι όλος δικός μας…Έτσι μου είχε πει κάποτε ο μεγάλος μου  γιός που είναι επτά χρονών. Τα βλέπω που είναι ξέγνοιαστα και γελούν συνέχεια και ένα σφίξιμο με πιάνει στο στομάχι…

Γκολ!!! Μπαμπά, σου έβαλα γκολ!!! Όταν μεγαλώσω θα γίνω ποδοσφαιριστής, μου λέει ο μεγάλος. Όταν μεγαλώσω θα γίνω πιλότος και θα σας βλέπω από ψηλά, μου λέει ο μικρός, που είναι τεσσάρων χρονών. Δεν αντέχω…Το σφίξιμο στο στομάχι έγινε λυγμός και τα μάτια μου βούρκωσαν…Τα δάκρυα που κύλησαν λες και δεν βγήκαν από τα μάτια μου. Είναι λες και βγήκαν από την καρδιά μου…Αναρωτιέμαι, τι μέλλον ετοιμάζουμε για αυτές τις ψυχούλες; Τι θα βρουν μπροστά τους τις ημέρες που έρχονται; Γιατί με τις επιλογές μας ή ακόμα με την ανοχή μας στις επιλογές των άλλων αδικήσαμε τόσο πολύ τα παιδιά μας;

Τα παιδιά μας είναι το μέλλον της Πατρίδος. Είναι η συνέχεια η δική μας αλλά και των προγόνων μας…Αλήθεια, αξίζουμε την ελευθερία που μας χάρισαν οι πρόγονοί μας; Αξίζουμε την ευλογία που μας έστειλε ο Θεός στο σπίτι μας και έχουμε παιδιά; Οι παππούδες μας θυσίασαν την ίδια τους τη ζωή, τις οικογένειές τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Είμαστε τελικά ελεύθεροι;

Μήπως τελικά είμαστε δούλοι των παθών μας;   Πουλήσαμε την ελευθερία μας, την κληρονομιά χιλιάδων ετών, την ίδια την αξιοπρέπειά μας για λιγότερο από τριάντα αργύρια…Αναρωτιέμαι  τι να έφταιξε και αφήσαμε πίσω μας τις αξίες που χαρακτηρίζουν τους ΕΛΛΗΝΕΣ. Πού πήγαν τα ιδανικά της φυλής; Θα δώσουμε λόγο για αυτά που κάναμε και για αυτά που ανεχόμαστε…Η ανοχή είναι συνενοχή…Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε πως όταν θίγεται η Πίστη μας και η Πατρίδα μας δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπούμε…

Θυμήθηκα τον γέροντα-Άγιο Παΐσιο και γλύκανε λίγο η ψυχή μου. Τον αγαπώ πολύ τον παπουλάκο μου. ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΝ! Είναι ζωντανός και όποτε τον χρειαστούμε τρέχει άμεσα να βοηθήσει…Μα να τον βλέπω δίπλα μου…Μου χαμογελάει πατρικά με τα μεγάλα μαύρα μάτια του που ξεχειλίζουν από αγάπη και μου λέει: Γιατί στενοχωριέσαι ευλογημένε; Γιατί απελπίζεσαι;

Η απελπισία παιδί μου, είναι παγίδα από το ταγκαλάκι…Αυτοί έχουν το χρήμα, έχουν την εξουσία σε ετούτον τον ψεύτικο κόσμο ενώ εμείς οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ που είμαστε μέσα στα ΑΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΛΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ έχουμε τον ίδιο τον ΧΡΙΣΤΟ!!! Λίγο πράγμα το θεωρείς αυτό; Δεν θυμάσαι παιδί μου που λέει ο ψαλμωδός, πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς·;  

ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΒΡΕ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ!ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ! ΤΩΡΑ ΘΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΟ ΜΠΑΚΙΡΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΥΣΟ! ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΙΣ ΔΥΝΑΤΟΣ…

Πήρα την εικόνα του από το εικονοστάσι του στην αυλή μου και την φίλησα με δάκρυα χαράς στα σαρκικά μάτια…Σε ευχαριστώ παπουλάκο μου…Να είσαι δίπλα στο Γένος από εδώ και στο εξής…Σε χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ..Την ευλογία σου να έχουμε….

.

Πηγή: ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ