“Ισόβιες παιδικές κρυψώνες…”- “κανέλλα μου γλυκιά…”

(δυο μικρά ποιήματα, που νομίζω πως αξίζουν την προσοχή μας, ως άνθρωποι και ως γονείς…)

ΙΣΟΒΙΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΚΡΥΨΩΝΕΣ

Όταν το παιδί σου
μιλά για τις νίκες του,
τότε κοίτα ευθεία τα μάτια του
και λάμψε μαζί του.

Εκτός αν σου μιλά
για τα λάθη του.

Τότε,
κάνε πως χαζεύεις
κάπου αλλού.
Μη γουρλώσεις τα μάτια σου,
μη κραυγάσεις
ή του δώσεις χαστούκια.

Το χάσαμε το παιδί.

Η ψυχή του κλείστηκε ερμητικά
στον κρυψώνα της.
Για χρόνια.

Και φταις.

υγ. Πόσο δύσκολο να ‘σαι γονιός. Πολύ δύσκολο.

ΚΑΝΕΛΛΑ ΜΟΥ ΓΛΥΚΙΑ

Το πιο απαίσιο πρόσωπο
που σιχαίνομαι
τον πιο μεγάλο αλήτη
που αποστρέφομαι
τον πιο στυγνό απατεώνα
που φοβάμαι,
κάποτε κι αυτόν
τον θήλαζε μια μάνα
στη ζεστή αγκάλη της
που μύριζε κανέλλα.

Μετά,
μεγάλωσε.

του π. Ανδρέα Κονάνου, από το fb

οι φωτο του Κων. Μάνου από την Ελλάδα του ΄60   (από εδώ )